Schrijver, dramaturg en curator Selm Wenselaers ging afgelopen najaar in gesprek met onze programmaraad. In de knusse backstage van ons theater sprak hen de raadsleden over hun levens, ambities en motivaties. Uit deze gesprekken heeft Selm vier mooie portretten gemaakt. Ben jij benieuwd wat onze programmaraad drijft? Waar zij hun inspiratie vandaan halen en wat hun blik is op Arnhem en het culturele veld? Komende weken lees je elke zondag een diepte interview met een van onze raadsleden. Deze week leest je het interview met performer, theatermaker, choreograaf en poppenspeler Wensley Piqué, die je onder andere kent van #radicaallokaal, HUMANS en Granm’ma.
Theater is mijn middel om mensen samen te brengen
Wensley Piqué: Ik heb mijn plek en mijn taal gevonden in het theater, waar ik werk als performer, theatermaker, choreograaf en poppenspeler. Theater is over het algemeen wit en een beetje oubollig. Daar komt stilaan verandering in en die verandering wil ik ook brengen. Als maker, maar ook als lid van de Programmaraad van Theater aan de Rijn. Met dit diverse clubje weerspiegelen we de meerstemmigheid van onze maatschappij.
In het Sranantongo bestaat er een mooi gezegde dat ik van mijn moeder leerde: weet waar je roots liggen, maar weet ook waar je navelstreng begraven ligt. Arnhem is mijn geboorteplek, mijn navelstreng. Ik adem Arnhem, ik ken het op mijn duimpje. Ik ben opgegroeid in Klarendal, een van de getto’s van Arnhem. Ik ben een rasechte Klarendaller. Er is veel diversiteit in Arnhem, maar dat wordt naar de randen van de stad geduwd. Ik heb mijn oude buurt zien veranderen door de gezinnen die er van buitenaf kwamen wonen. Anders dan in steden als Amsterdam, Rotterdam of Den Haag hebben de urban people geen eigen plek in Arnhem. Er is een verschuiving bezig, onder meer door SoulCypher van Ruben, die een hiphopgemeenschap creëert. Ik ben benieuwd hoe dat zijn weg gaat vinden. Ik vind Arnhem een stugge, conservatieve stad, maar er is tegelijk ook veel bedrijvigheid, veel kunstzinnigheid, Het begint nu allemaal samen te komen. Kunst heeft de kracht om te verbinden.
Ik heb een aantal keuzes gemaakt in mijn leven. In mijn jongere jaren was ik van de straat, ik was echt een bad boy. Overal tegenaan trappen, overal schijt aan hebben, ruzie met de politie maken. Ik was kwaad omdat ik nergens binnenkwam en enkel kakbaantjes kreeg. Ik wilde snappen waarom ik werd buitengesloten en probeerde zo dicht mogelijk op de huid van de witte Nederlander te komen. Ik deed een experiment: mijn dreads gingen eraf, ik haalde mijn gouden tand eruit en kocht een oversized pak bij de C&A. Zo ging ik naar het uitzendbureau waar ik al jaren kwam. De vrouw achter de balie stuurde me steeds naar de afdeling productie, maar nu herkende ze me niet en kreeg ik een kantoorbaan aangeboden.
Hoe kijken we naar elkaar? Die vraag houdt me bezig. Bij Theater a/d Rijn maakte ik tijdens #Radicaallokaal de performance HUMANS over de psychologie van de eerste indruk. Het is een ontmoeting van mens tot mens, zonder prikkels, zonder projectie van buitenaf, het is gewoon jij en ik. We are the same, want we hebben de ziel van dezelfde bron. Als ik naar jou kijk, dan kijk ik naar mezelf. En jij hebt een heel ander leven gehad, dat snap ik. Opgevoed door deze maatschappij, dat snap ik. Je bent de norm, dat snap ik, maar nu staan we één op één. En dan is het een heel ander verhaal.
Het is belangrijk dat we elkaar blijven ontmoeten, dat we het aandurven om vanuit empathie naar elkaar te luisteren. Hoe maken we ruimte voor een tweede, een derde, een vierde of een vijfde indruk? Ik kwam erachter dat je in het theater legaal activist kan zijn, dat je niet wordt opgepakt wanneer je je uitspreekt. Op het podium kan je zeggen dat je het ergens niet mee eens bent, in een mooie theatrale setting. Ik wil ergens voor staan. Ik wil mensen helpen, verbinden, in contact brengen met nature, met spirits en met de Grote Creator. Theater is mijn middel om mensen samen te brengen. Door verhalen te delen kan ik me verbinden met mensen en verbind ik mensen met elkaar.
